Het door Maria Goos in 2002 geschreven intrigerende toneelstuk Cloaca is een vertelling over vier mannen, die zo’n vijfentwintig jaar geleden een hechte band hadden, maar waar in hun huidige midlifecrisis weinig meer van over is. Hoewel ze de schijn ophouden van solidariteit laten ze elkaar, als het erop aan komt, vallen in hun streven om hun eigen ambities te vervullen. De oude vriendschap en vroegere verwachtingen van elkaar blijken een illusie.

Joep, de politicus, wacht op een ministerspost tijdens de laatste fase van een kabinetsformatie. Zijn huwelijk lijkt op de klippen te lopen. Hij logeert tijdelijk bij Pieter, een alleenwonende homoseksuele gemeenteambtenaar. Werkzaam op de afdeling Kunstzaken blijkt hij al jarenlang kunstwerken uit het depot van gemeentelijke aankopen achterover te hebben gedrukt. Daar zou geen haan naar kraaien, ware het niet dat het werk van de kunstenaar ondertussen méér dan ‘bankable’ is geworden. Een netelige kwestie, waarvoor Tom wordt ingeschakeld, een advocaat die van een langdurige coke-verslaving probeert af te komen. En dan valt Maarten binnen, regisseur in het ‘kunsttoneel’ en behept met een obsessie voor jonge vrouwen.

Cloaca ging op 14 oktober 2002  in première met een ‘dreamcast’ bestaande uit: Pierre Bokma, Gijs Scholten van Aschat, Peter Blok, Jaap Spijkers en Marleen Stolz. De voorstelling groeide uit tot een toneelhit met lovende kritieken in de pers én een succesvolle prijswinnende verfilming in 2003.