Fragment  ‘Tussen Wal en Schip’

Zus: We hadden een sterke band, op onze eigen manier. Voordat jij het huis uitging, waren we vier handen op één buik. En als pa weer vast zat vond ik het een veilig gevoel als jij thuis was. Nog steeds. Nu heb ik je toch weer even bij me. Ik was bang vroeger, zeker als jongste. Nu niet meer. Maar je bent er ook niet meer. Ik ben nu echt alleen. Wij zitten hier wel samen, ergens tussen wal en schip, ik leef nog, jij niet, maar ik moet toch afscheid van je nemen.

Broer: Ja ja. Zeker weten. Het is niet anders.

Zus: Ik mis je.

Broer: Niet huilen.

Zus: Ik huil niet. Hoor je muziek?

Broer: Ja ja.

Zus: Nou broer, ik ga afsluiten.