Twee dagen geleden speelden we met acht deelnemers vlakbij het Westerpark tussen de bomen onze eigen presentatie van Wachten op Godot. Ieder speelde twee dialogen en een stukje monoloog. Het geheel was aan elkaar geregen onder mijn regie.
Dit absurdistische stuk, geschreven door Beckett in 1952 waarbij de personages alleen maar lijken te wachten op iets waar we nooit helemaal achter zullen komen, dwingt je tot persoonlijke keuzes. Wie is Godot? We weten het niet. Het daagt de spelers enorm uit om zelf te kiezen. Het was een mooi proces met ieder zijn of haar eigen hobbels en valkuilen. Dapper hebben de spelers zich erdoorheen geslagen en verwonderd gespeeld. Hoe om te gaan met het idee dat het leven uiteindelijk geen zin heeft? Camus geeft drie opties die Beckett in zijn stuk verwerkt: 1. een nieuwe religie starten 2. er een einde aan te maken of 3. een kunstenaar worden. De derde optie zorgt in iedere geval voor verbinding en was de onderliggende rood/oranje draad in de presentatie.
Dank mooie spelers, jullie hebben mij ontroerd.
